Ο Θάνος Μηλουσης μιλά για το Ευρωπαϊκό του 2005

Από το «βάλ’ το αγόρι μου» και το χρυσό τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία , το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη έφτασε στον μεγάλο τελικό με τη Γερμανία, σαν σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου 2005, όπου τελικά αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση (78-62), με την Ελλάδα να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Θερμός υποστηρικτής από τότε περίπου είναι ο σύνδεσμος των «Πελαργών» που ακολουθεί την Εθνική μας ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις.

Μέσα από τα μάτια τους και τα λεγόμενα ενός εκ των εμπνευστών των «Πελαργών», ιδρυτικού μέλους του συνδέσμου και μέλους του Δ.Σ, τον Σερραίο έφορο τμήματος του μπασκετικού Πανσερραικου κ.Θάνο Μηλούση θα ταξιδέψουμε στο 2005. Μοιράζεται στο BasketPlus.gr και αναδημοσιεύει το FONH.GR αναμνήσεις κι από τις μετέπειτα διοργανώσεις, όπως και το πρόσφατο Παγκόσμιο κύπελλο στην Κίνα.

«Οι «Πελαργοί» είχαν ξεκινήσει πιο πριν από το τουρνουά, γιατί ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι έγιναν μετά την επιτυχία. Από τη Θεσσαλονίκη 13 άτομα πήγαμε στο Βελιγράδι. Αυτοί ήμασταν οι πρώτοι. Βρήκαμε κάποιους Έλληνες εκεί και όσο περνούσαν τα παιχνίδια άρχιζε και ο κόσμος να αυξάνεται. Το κρίσιμο ήταν ότι αποκλείστηκαν οι διοργανωτές οι Σέρβοι, αλλιώς δε θα μπορούσαμε να έχουμε πάνω από 8.000 κόσμο στο γήπεδο.

Τα θυμάμαι όλα. Την πρώτη νίκη επί της Γαλλίας, την οποία νικήσαμε τότε δύο φορές. Το δεύτερο παιχνίδι με αντίπαλο τη Σλοβενία, στη Χάλα Πιονίρ με 5.000 Σλοβένους απέναντι, που μας κέρδισαν και μετέπειτα κερδίσαμε Ισραήλ και Ρωσία και άνοιξε ο δρόμος. Μαζευτήκαμε και περισσότερα άτομα και είχαμε βρει ένα τρόπο, να μαζευτούμε πίσω από τον πάγκο της ομάδας, την βοηθούσαμε και ζούσαμε κι εμείς ακόμη περισσότερο το παιχνίδι. Στο παιχνίδι με τη Γαλλία ήμασταν ακόμη περισσότεροι και με ένα τρικ που κάναμε ενώ ήμασταν σκόρπιοι στο γήπεδο, μαζευτήκαμε όλοι πίσω από το καλάθι που μπήκε το τρίποντο. Μεγάλη υπόθεση… Σαν να το βλέπω τώρα το παιχνίδι» αναφέρει αρχικά.

«Μας έπαιρναν όλοι τηλέφωνο για να τους βρούμε εισιτήρια»

«Μας είχε τηλεφωνήσει γνωστός δήμαρχος τότε από τη Βόρεια Ελλάδα, που μας είπε ότι είναι 30 δήμαρχοι, ανεβαίνουμε… βρείτε μας εισιτήρια. Μας είχαν πάρει για αρκετούς επώνυμους που έψαχναν εισιτήριο και ψάχναμε κι εμείς… τα οποία εισιτήρια από ένα σημείο και μετά λόγω και της ζήτησης, τα πουλούσαν στη μαύρη αγορά και γινόντουσαν τα πράγματα επικίνδυνα. Βοηθήσαμε όμως να έρθει περισσότερος κόσμος στο Βελιγράδι, κόσμος που δεν ανήκε απαραίτητα στους «Πελαργούς». Ήταν αξέχαστη εμπειρία. Είχαμε βγάλει κι ένα σύνθημα για τον Νοβίτσκι που ήταν ο σταρ της γερμανικής ομάδας, το άκουσε αυτός –άκουγε το όνομα του δηλαδή, δεν καταλάβαινε- και ήρθε στην κερκίδα των «Πελαργών» και χαιρέτισε. Όμορφες στιγμές, το χαρήκαμε. Ήταν κι εύκολο το παιχνίδι του τελικού, έτσι όπως εξελίχθηκε».

-Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σας ταξίδι-αποστολή;

«Το δυσκολότερο ταξίδι και η μεγαλύτερη πίκρα ήταν στη Βενεζουέλα. Μείναμε στο ξενοδοχείο με όλες τις αποστολές του προολυμπιακού , με πολύ αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Το Καράκας είναι η δεύτερη πόλη στον κόσμο με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Το ξενοδοχείο φρουρούσε ένοπλος στρατός, οι πολυκατοικίες μέχρι το 12^ο όροφο, είχαν ηλεκτροφόρα σύρματα και ζήσαμε και την πίκρα για τον αποκλεισμό από τη Νιγηρία».

Η παρέα των «Πελαργών»…

«Στα 18 χρόνια (σ.σ. από το 1987 μέχρι το Ευρωμπάσκετ του 2005) ήταν σαν να ενηλικιώθηκε αυτή η ιδέα και ήρθε το χρυσό μετάλλιο και συνδυάστηκε και με την ίδρυση του συνδέσμου που ακολουθεί ανελλιπώς την Εθνική ομάδα σε όλο τον κόσμο. Τότε κάποιοι έλεγαν ότι δε θα κρατήσουν οι «Πελαργοί» …πήγαμε όμως και στο Τόκιο, μετά στο Πεκίνο και φτάσαμε 10 χρόνια μετά να ξαναπάμε και ήμασταν πάλι οι ίδιοι άνθρωποι.

Είμαστε εκεί στηρίζουμε την ομάδα τους παίκτες. Κάποιοι παίκτες μας εμπιστεύονται και τις οικογένειες τους για να ταξιδέψουν μαζί μας. Είναι μια μεγάλη παρέα οι «Πελαργοί». Η μεγαλύτερη μπασκετική παρέα. Τα Video promo της FIBA πάντα έχουν ένα κομμάτι από την ελληνική κερκίδα, ο Γιώργος Χειλαδάκης ανακηρύχθηκε φέτος ο καλύτερος φίλαθλος του κόσμου μέσω της ιστοσελίδας της FIBA. Πέρα από τη στήριξη στην Εθνική μας ομάδα, εξάγουμε αθλητικό πολιτισμό, δε βρίζει κανείς. Έχουμε ανθρώπους όλων των ηλικιών, στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν μαζί μας, ένα παιδί 12 ετών και ένας κύριος 82 ετών. Ήρθε για πρώτη φορά στην κερκίδα μια κυρία τυφλή, για να φωνάξει για την Εθνική ομάδα.

Το 2010 στο Μουντομπάσκετ, μετά τον αποκλεισμό , κάποια στιγμή ο Παπαλουκάς -τον ρώτησα τι έγινε- και μου λέει εσείς δεν πρέπει να στεναχωριέστε , εμείς κάποια στιγμή θα σταματήσουμε αλλά οι «Πελαργοί» θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Βγήκε αληθινός μετά από 9 χρόνια…».

-Από το 2005 πάμε στο τώρα και στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο…

«Είχαμε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη κάτι που δε φάνηκε στο γήπεδο. Πληρώσαμε και την κακή ήττα με τη Βραζιλία και εφόσον δεν έγινε η ανατροπή της διαφοράς με τους Τσέχους, δυστυχώς η ομάδα γύρισε πιο μπροστά από ότι γύρισαν οι «Πελαργοί».

-Η καλύτερη ανατροπή;

«Στον προημιτελικό με τη Σλοβενία, το 2007, επική ανατροπή. Το πιστέψαμε στην κερκίδα ότι θα γίνει. Επίσης το απόλυτο παιχνίδι μπάσκετ με την Αμερική, όπως και η ανατροπή με την Αυστραλία το 2006. Δεν έχουμε κάποιον στην κερκίδα που να μην το πιστεύει μέχρι το τέλος. Δεν ακούς από κανέναν ότι θα χάσουμε , γι’ αυτό και βγάζουμε φωνή, ψυχή, δεν τα παρατάμε».

-Ποιες ιδιαίτερες στιγμές σας έχουν μείνει από τις διοργανώσεις που έχετε βρεθεί;

«Η αναγνώριση από τους Λιθουανούς, είναι πάντα πολύ οργανωμένοι. Κακή ίσως εντύπωση, ότι στο πρόσφατο Παγκόσμιο, τέλειωσε το παιχνίδι με την Αμερική και με την Τσεχία και -με ελάχιστες εξαιρέσεις- η ομάδα δε γύρισε να μας χαιρετίσει. Όταν κάτι το αγαπάς, λες και τα κακά και τα άσχημα. Θυμάμαι επίσης στη διοργάνωση του 2015 στην Κροατία, μετά από ήττα από τους Σέρβους, ήταν από τις πρώτες εμφανίσεις του Αντετοκούνμπο. ο Γιάννης ήρθε στην κερκίδα, έδειξε τον πολίστα, χαρακτηριστική φυσιογνωμία στην κερκίδα, και του έδωσε δώρο τα παπούτσια του. Τα έχουμε κρατήσει ενθύμιο.

Θα συνεχίσουμε, αγαπάμε την Εθνική ομάδα και θα την ακολουθούμε σε όλο τον κόσμο. Εύχομαι και να έρχεται περισσότερο κόσμος και να έρθουν και πιο νέοι και να συνεχίσουν αυτό που κάνει ο σύνδεσμος».